Week 17 Finisterre

Finisterre is afgeleid van het Latijnse "Finis Terrae" wat betekent "het einde van de wereld" ofwel daar waar de wereld ophoudt. Dit was de plaats waar de apostel Jacobus voor het eerst voet aan land zou hebben gezet op het Iberische schiereiland. Door de eeuwen heen was het dan ook gebruikelijk voor vele pelgrims om na een korte rustpauze in Santiago de Compostela de tocht te hervatten om ook deze mytische plek te bezoeken. Hier aangekomen verbranden ze dan vaak ritueel hun kleren, een traditie die ook vandaag de dag nog levendig is.


Dag 115 Dinsdag 5 augustus Santiago de Compostela - Negreira 21 km. (2.382 km.).
Als we om 06.30 uur weggaan, zitten Bonnie en Chris, onze vrienden uit Colorado, ons in de hal van het hotel al op te wachten om afscheid te nemen. Hopelijk zien we elkaar weer een keer terug in Colorado of bij ons in Nederland. Het is donker, droog en niet koud. Weer perfekt wandelweer en we hebben er weer zin in. Hoe we dat thuis moeten gaan aanpakken weten we nog niet maar nu voelt het weer fijn om in alle vroegte op pad te zijn. Het gebied richting de kust is als alle dagen voor Santiago; stijgen, dalen, door holle wegen en langs eucalyptus bosjes. Na een uur zijn we flink geklommen en vanaf een heuvel hebben we mooi uitzicht op Santiago waar de kathedraal hoog boven de stad uitsteekt. Veel dorpjes laten we links en/of rechts liggen. Naar de Alto do Mar de Ovellas moeten we een steile klim maken maar daarna gaat het geleidelijk een beetje dalen. In het plaatsje A Ponte Maceira ligt een mooie brug uit de 14e eeuw over de rivier de Tambre. We zien nu meer wandelaars; vanmorgen dachten we dat weinig pelgrims zouden doorwandelen vanuit Santiago en de bus zouden nemen naar Finisterre maar dat valt toch mee. Bij aankomst in Negreira, de grootste stad voor ons tot de kust, gaan we in het centrum naar een hostal. De kamer bevalt niet erg en we gaan daar weg, naar een hotel net voor het centrum. Hotel Millan is veel mooier dan het hostal. Hier moeten we van genieten want in de volgende plaatsen tot Finisterre zal misschien niet altijd een hotel zijn.

Dag 116 Woensdag 6 augustus Negreira - Olveiroa 33,5 km. (2.416 km.).
We gaan weer vroeg weg want het wordt vandaag weer een lange tocht van bijna 34 km. Het is nog donker als we Negreira verlaten via Pazo do Cotón, een gebouw dat nog stamt uit de middeleeuwen. Daar het nog donker is kunnen we dus daarvan helaas geen foto's maken. Vanaf Negreira op 164 mtr. moeten we vandaag klimmen naar Mount Aro op 556 mtr. hoogte. We komen langs of door kleine dorpjes, tussen weilanden en maisvelden door. In dit glooiend gebied is nog wat veeteelt. Pas na 13 km., in Vilaserio, krijgen we de eerste mogelijlheid voor een koffiestop. Hier starten 3 Spanjaarden en een Italiaanse waar we een aantal km's mee oplopen. Hun monden vallen open van verbazing als ze horen hoeveel km. wij al gelopen hebben. Ze vinden dat helemaal te gek! Na 20 km. houden we in As Maroñas onze lunchpauze. Het landschap begint nu ook meer te veranderen; we zitten hoog en hier is meer heidegebied. Vanaf de Monte Aro hebben we mooi uitzicht op het stuwmeer "Embalse da Fervenza", het grootste stuwmeer van Galicië waarbij de rivier Xallas in de jaren '60 is afgedamd voor het opwekken van elektriciteit. De laatste 9 km. gaan geleidelijk dalend. Bij het dorp Abeleiroas komen we een optocht tegen van karren met paarden en ezels. Op de eerste kar staat een groot houten beeld van Jacobus die in optocht naar Santiago wordt gebracht. Bij O Ponte Olveiroa steken we de rivier Xallas over over een oude brug uit de 16e eeuw. Veel pelgrims vinden hier onderdak in een nieuwe Albergue. Wij lopen door naar het dorp Olveiroa waar we in een pension gaan overnachten. Het is inmiddels 15.00 uur en het begint te miezeren. Dat hebben we er weer goed van afgebracht; we zijn mooi op tijd binnen om niet nat te worden.

Dag 117 Donderdag 7 augustus Olveiroa - Corcubión 21 km. (2.437 km.).
Vandaag een van de weinige dagen tot nu toe dat we met wat miezerregen vertrekken. Net buiten Olveiroa moeten we al klimmen en hebben daardoor mooi uitzicht op de rivier Xallas. Het landschap verandert nu geleidelijk van weilanden, maisvelden en kleine dorpjes naar een ruiger landschap met veel heide en dennebosjes. Uit de laaghangende bewolking begint het af en toe ook licht te regenen. Doordat alles nu zo nat en groen is, hebben we meer het idee dat we in Ierland aan het wandelen zijn. In Hospital, na 5 km., kunnen we nog wat eten en/of drinken; de volgende 15 km. Is er helemaal niets meer. Langs de weg staan veel bramenstruiken. De bramen zijn rijp, dus moeten we regelmatig stoppen om te plukken. Naarmate we hoger zijn wordt de mist ook dichter. Rondom ons zien we niet veel meer dan een meter of 50 en de paden zijn nu echte modderpaden geworden. Desalniettemin is het mooi wandelen. We lopen even op met Jim uit Californië die een 3 kg. zware gitaar mee zeult. Daar hangt ook een heel verhaal aan vast. Aangekomen op de O Cruceiro da Armada op 247 mtr. hoogte, zie je bij mooi weer Finisterre voor het eerst liggen in de verte. Vandaag niet, het zicht blijft heel beperkt door de laaghangende bewolking. Op 1,5 km. voor het einde van de etappe komen we in Cee, wat aan een mooie baai aan de Atlantische Oceaan ligt. Cee is de grootste gemeente aan "Death Coast". Onze etappeplaats, Corcubión, is tegen Cee aangebouwd en ligt ook aan de baai. Nu we zijn afgedaald naar de kust, is het weer ook beter geworden. Het is droog, zonnig en we kunnen zelfs later op de middag op een terras aan het strand zitten.

Dag 118 Vrijdag 8 augustus Corcubión - Finisterre 14 km. (2.451 km.).
Het is weer droog en om 09.00 uur is het al ca. 19oC; het ideale wandelweer. We steken het schiereiland een beetje over en komen in Sardiñeiro, een vissersdorp, weer bij de kust uit. We volgen klimmend en dalend, een pad door bosgebied, parallel aan de kust. Bij Mirador de Fisterra zien we Finisterre liggen. De omliggende bergen liggen in de laaghangende bewolking. Tot Finisterre kunnen we een wandelpad langs het strand volgen. In Finisterre besluiten we meteen door te lopen naar de kaap, 3,5 km. verder. Hier staat de vuurtoren én km.-paaltje 0,00!! De klus is geklaard; we staan nu aan "het einde van de wereld" én dit is het einde van onze camino. Behalve dat we de 3,5 km. naar het dorp Finisterre terug moeten wandelen, verplaatsen we ons hier verder nog met de bus en volgende week met de trein naar huis. NA 2.450 KM. IS ONZE CAMINO NU ECHT TEN EINDE. Terug in het dorp begint het behoorlijk te regenen maar daar hebben we geen last meer van; wij hebben in een restaurantje een plekje gevonden waar we rustig kunnen eten. 's-Avonds hebben we nog gezellig zitten kletsen met Sjef en Noortje, een Nederlands stel dat in 2011 in Finisterre een pizzeria "Pizza Peppone" heeft geopend welke momenteel door hun zonen wordt gerund.

Dag 119 Zaterdag 9 augustus Finisterre - Muxía.
Kaap Finisterre wordt traditioneel beschouwd als de meest westelijke punt van het vasteland van Spanje maar Cape Touriñán Muxía is eigenlijk een paar km. verder naar het westen. Het kleine vissersdorp Muxía wordt samen met Finisterre beschouwd als een van de 2 laatste bestemmingen voor pelgrims op de camino Finisterre. In Muxía wandelen we door naar de kaap waar de vuurtoren staat en het kerkje Nosa Señora da Barca (Onze Lieve Vrouw van de boot). De maagd Maria verscheen in een stenen boot begeleid door engelen om de apostel Jacobus aan te moedigen de heidenen te bekeren tot het christendom. Ook is het kerkje bekend uit de film "The Way". Jammer genoeg wordt het kerkje gerenoveerd; we kunnen er niet naar binnen, het dak ligt er af en staat helemaal in de steigers. Terug in het dorp is het moeilijk een hotel te vinden; alles zit vol vanwege de feesten die hier vandaag en morgen plaatsvinden. Een particulier wordt gebeld en verhuurt ons een kamer. Het huis staat aan de straat waar de feesten plaatsvinden tot zondagmorgen 04.30 uur!! Ook al is het raam gesloten blijft de muziek en het zingen duidelijk hoorbaar alsof het raam open staat! Wij hebben die nacht geen oog dicht gedaan.